Brudzeński Park Krajobrazowy może zauroczyć swoim krajobrazem i przyrodą , a jego krajobraz przeczy potocznym opiniom o monotonnej równinie mazowieckiej. Dostrzec można dobrze zachowany krajobraz kulturowy – świadectwo umiejętności współistnienia dawnych mieszkańców terenu z naturą. Na terenie Parku występują pozostałości po osadach młyńskich. Większość z tych, które działały jeszcze na początku wieku XX, już nie istnieje, a o ich lokalizacji świadczą jedynie fragmenty fundamentów. Możemy odszukać je w Cierszewie, Lasotkach, Janoszycach i Sikorzu (nad Skrwą). Jedynym zachowanym do dziś i odrestaurowanym jest młyn murowany i dom młynarza w Radotkach (dziś budynek młynu pełni funkcję elektrowni wodnej).
Cenne obiekty kulturowe znajdują się w granicach otuliny Parku. Szczególnie interesujące są budowle kościelne w Siecieniu (późnogotycki kościół z elementami renesansowymi z końca XVI w), Sikorzu, Bądkowie Kościelnym. Do dziś zachował się drewniany kościół pod wezwaniem św. Andrzeja w Brwilnie Górnym z 1740 roku oraz wchodząca w zespół zabudowań kościelnych dzwonnica. Wewnątrz kościoła znajdują się zasługujące na uwagę: ołtarz główny Matki Bożej z początku XVII wieku, ludowe rzeźby Chrystusa ukrzyżowanego z XVIII wieku oraz w ołtarzu głównym, rzeźba Matki Bożej z końca XV w. Równie cenny jest późnoromański ceglany kościół w Rokiciu z połowy XIII w.
Świadkami przemian społecznych oraz przebudowy struktury wsi z czasów nowożytnych są zespoły dworsko-folwarczne w Brudzeniu Dużym, Srebrnej i Sikorzu. W tym ostatnim, w klasycystycznym dworku należącym do rodziny Piwnickich, w okresie dwudziestolecia międzywojennego często gościli wybitni artyści, między innymi: Tadeusz Dołęga – Mostowicz, Antoni Słonimski, Julian Tuwim (napisał tu „Bal w operze”). To tu nakręcono przedwojenny film „Profesor Wilczur”, a Julian Tuwim w „Kwiatach polskich” wspomniał urok Sikorza. Interesującym obiektem jest zespół podworski w Karwosiekach Cholewicach. Dodatkowym atutem tego miejsca jest niewątpliwie malownicze położenie na wysoczyźnie i widok na Rynnę Karwosiecko-Cholewicką.
Muzeum im. Stanisława Murzynowskiego w Murzynowie założone w 1978r. jest ilustracją kultowego dzieła profesora Jacka Olędzkiego pt. „Murzynowo: znaki istnienia i tożsamości kulturalnej mieszkańców wioski nadwiślańskiej XVIII-XX” wydanego w roku 1991. Mieści się ono w starej, drewnianej chacie z początku XX wieku i wyposażona jest w eksponaty będące darami mieszkańców wsi.
W ekspozycji przenikają się dwa podstawowe wątki: tożsamość mieszkańców oraz „ludzie Wisły”. Główną część zbiorów stanowią eksponaty związane z dawnymi zajęciami mieszkańców Murzynowa: z rybactwem, flisactwem i żeglugą wiślaną, z rzemiosłami, sadownictwem i uprawą roli. Dużo jest także przedmiotów związanych z kultem religijnym. Jako ciekawostkę warto wspomnieć, że w roku 1969 na zacumowanym, na nieistniejącej już dziś przystani w Murzynowie, na statku „Neptun” kręcony był przez Marka Piwowskiego kultowy film „Rejs”.
Miejsca pamięci narodowej to tablice, pomniki i mogiły upamiętniające tragiczne zdarzenia z czasów II wojny światowej. Są to przede wszystkim zbiorowe mogiły ofiar terroru hitlerowskiego lub tablice upamiętniające śmierć ważnych dla tej zbiorowości osób. Znajdują się w kościołach, na cmentarzach parafialnych lub w miejscach dokonania zbrodni – w okolicznych lasach, m.in. w Bądkowie Kościelnym, Brudzeniu Dużym, Brwilnie i Sikorzu.